Wat er ook gebeurde, het gebeurde in stijl.
Wat een klassieke schoonheid was ze vroeger. Ze leek op een filmster. Ze had destijds zo een Bond-girl kunnen zijn. Als zij binnenkwam, keek iedereen om.
Nog steeds was ze een charmante verschijning op haar 83e. Een Grande Dame met haar parelketting en altijd haar geurtje bij zich: Chanel no 5.
Ze kwam binnen en iedereen keek nog steeds om.
Ze heeft veel van de wereld gezien. Ze hield van mooie dingen maar gaf ze ook zo weg. Skiën vond ze heerlijk en hoe toepasselijk; tijdens haar afscheid dwarrelden de sneeuwvlokjes langs de ramen.
En plaatjes draaien met haar bonus-zoon. Dat vond ze geweldig. Samen meezingen op muziek van Andre van Duin hoewel ze stiekem liever naar Julio Iglesias luisterde.
Het laatste deuntje voor haar was dan ook van Julio. Het plaatje wat krakend speelde op de meegebrachte platenspeler bracht kippenvel.
En dat kwam wat mij betreft niet door Julio.
De Grande Dame was voelbaar in alles.
Ze kwam binnen. Nu ook.
Ze is gegaan, in stijl. Als een filmster in een prachtige jurk, gestylde haren en rode lippenstift.
Ze komt binnen, in stijl. En ze kijken vast om, ook ‘daar’…