Ome Gerard zong een beetje vals en Bea bleef vragen stellen met haar mooie, verwonderende blik.
Bewoners van De Herbergier die allemaal geheugenproblematiek hebben nemen helaas met regelmaat afscheid van een huisgenoot. Met elkaar opgesteld in een haag, staand of zittend in de hal, met een bloem in de hand. ‘Uitgeleide’ doen, een eindje vergezellen, is altijd een mooi en belangrijk ritueel.
Ook deze keer vertelden de naaste verzorgers anekdotes en liefdevolle woorden. Er werd muziek ‘gedraaid’ en bij een Rotterdams liedje werd er vooral door ome Gerard luidkeels meegezongen. Soms wat uit de maat en met wat geïmproviseerde teksten maar her en der zag ik zelfs wat heupjes wiegen.
De familie was diep ontroerd. Iedereen, ik ook.
‘Dementie-vriendelijk’? Gewoon mensvriendelijk. Een warme respectvolle bejegening, de menselijke maat.
‘Halleluja’ was het laatste muzieknummer bij het uitdragen naar buiten. Vergezeld door allen waarbij de ‘een beetje’ valse zang van ome Gerard als een nachtegaal de boventoon voerde.