‘Mag ik nog even kijken of het wel mijn moeder is die in de kist ligt?’ ‘Ik had een kruisje willen tekenen op de kist zodat ik op de dag van de uitvaart zeker weet dat het de kist is waar mijn moeder in ligt.’
Een logische vraag en gedachte. En natuurlijk mag het maar het is niet zo dat iemand zomaar verwisseld kan worden.
Als iemand overleden is maak ik een registratienummer aan. Meteen praktisch helaas maar noodzakelijk. Dit nummer correspondeert met alle handelingen en of locaties waar diegene mee te maken krijgt. Ook komt er een klein stickertje op de kist, mand of baar met hetzelfde nummer. Meestal plak ik deze onder een handvat. In ieder geval op een niet makkelijk zichtbare plek.
Als iemand gecremeerd wordt komt er een vuurvast steentje in de oven en dat steentje correspondeert met het registratienummer. Zo ook bij begraven, daar komt een plaatje op de kist, mand of baar die meegaat in het graf.
Een enkele keer heb ik alsnog de kist op de dag van de uitvaart geopend voor iemand die toch graag de bevestiging nodig had. Wel met het risico dat de overledene misschien minder toonbaar was. Gelukkig ging dat goed.
Ik kan het mij ook voorstellen. De dood is soms zo onwerkelijk. En beter dat je het vraagt dan dat het in je gedachten blijft spoken.